Του Ιωάννη Δεϊρμεντζόγλου
1453μ.Χ.
Η πόλη των πόλεων, το διαμάντι τής Ανατολής, η βασιλεύουσα πόλη τού κόσμου, η Κων/πολη πέφτει στα χέρια των Τούρκων. Ο Μωάμεθ Β’, ο πορθητής πανηγυρίζει, μα δεν ικανοποιείται από τη νίκη του. Ζητά και άλλα, τα πάντα! Συνεχίζει, γι’ αυτό, τις κατακτήσεις και το 1461 μ.Χ. η πρωτεύουσα του Πόντου, η όμορφη Τραπεζούντα, υποκύπτει στις ορδές του. Αρχίζει η εξόντωση των Ελλήνων.
Διαβαίνουν τα χρόνια. Το ελληνικό γένος του Πόντου, καθηλωμένο στο σταυρό του μαρτυρίου του, πάνω στο νέο Γολγοθά – το αγιασμένο όρος του Μελά – υποφέρει, οδυνάται, στενάζει, αγωνιά και αγωνίζεται για τη λευτεριά του.
Οι σφαγές, οι βιασμοί, οι λεηλασίες, οι δηώσεις, ο εξισλαμισμός, γίνονται ο καθημερινός φόβος και τρόμος των Ελλήνων.
Ησυχάζουν τα πράγματα – για λίγο – ελπίζουν οι Έλληνες πως ήλθε το τέλος των δεινών τους. Τίποτα! Μάταιη ελπίδα! Ο φανατισμός των Τούρκων κατά των Χριστιανών όλο και αυξάνει.
Φουντώνει μάλιστα, με τη βοήθεια του Γερμανού αξιωματικού, Λίμαν Φον Σάντερς, ο οποίος οργανώνει τον Τουρκικό στρατό, τον φανατίζει, καταστρώνει μεθόδους εξόντωσης των Ελλήνων και υπόσχεται ότι ο στόχος θα επιτευχθεί.
1914-1918. Α! Παγκόσμιος Πόλεμος.
Αρχίζει η πρώτη φάση τής γενοκτονίας τού ποντιακού λαού. Οργανώνονται τα Τάγματα Εργασίας, Τάγματα θανάτου, ορθότερα (Αμελέ Ταμπουρού). Επιστρατεύονται οι Έλληνες, από ηλικίας 15-45 ετών και οδηγούνται σε καταναγκαστικά έργα. Ανθρωποφάλαγγες αιχμαλώτων, πορεύονται μέσα από αφιλόξενα μέρη, κακοτράχαλα βουνά, με βροχές, καταιγίδες, μπόρες, χιόνια, αλλά και με καυτό λιοπύρι κι εργάζονται, εξαντλητικά.
Ανοίγουν δρόμους, τούνελ, στρώνουν σιδηροδρομικές γραμμές μέσα σε άθλιες συνθήκες. Εκτεθειμένοι στους άγριους καιρούς, δίχως φαϊ, νερό, δίχως στέγη τις νύχτες, αποδεκατίζονται από τις κακουχίες και τις ασθένειες.
Και οι ταπεινώσεις, ενός λαού υπερήφανου, ενός λαού που δίδαξε πολιτισμό, καθημερινές! Φρίκη και πόνος και κατατρεγμός από ένα λαό πολεμοχαρή, που ξέρει να χειρίζεται το σπαθί με αγριότητα, να φανατίζεται από το «Κοράνι» και να σφάζει, γιατί ο Μωάμεθ ο ψευδοπροφήτης και ο Αλλάχ αυτό προστάζουν.
Αίμα χριστιανών ορέγεται και οι πιστοί τού το προσφέρουν, για να κερδίσουν τον Παράδεισο, με τα ουρί και τα πιλάφια. Τι κατάντια! Τι πρωτογονισμός!
«Ο άνθρωπος παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς (Ψαλμός).
1919-1923. Β’ φάση της Γενοκτονίας.
Ο Κεμάλ πασάς και το πειθήνιο όργανό του Τοπάλ Οσμάν, εφαρμόζουν νέες φρικιαστικές μεθόδους εξόντωσης των Ποντίων.
Φυλακίζονται πνευματικοί άντρες – προσωπικότητες της Σαμψούντας, όπου το ορμητήριο τού Κεμάλ.
Σχηματίζονται φάλαγγες θανάτου και οδηγούνται στα βαθύτερα, ερημικά μέρη της Τουρκίας. Πορείες ατέλειωτες, εκατοντάδων χιλιομέτρων.
Ελάχιστοι επιζούν, για να υποστούν δεινότερες ταλαιπωρίες.
Ο «Λευκός θάνατος» παραμονεύει σε κάθε βήμα.
Καταδίκες – παρωδίες και απαγχονισμοί. Βίαιες εκτοπίσεις με μια μόνο κατάληξη, τον θάνατο, αφού στην πορεία οι εκτοπιζόμενοι δέχονται τις επιθέσεις των Τσετών (άτακτοι Τούρκοι στρατιώτες) οι οποίοι επιδίδονται σε ομαδικές σφαγές, κατακαίουν ολόκληρα χωριά, αρπάζουν περιουσίες, τις πωλούν στους δικούς τους και επιστρέφουν για νέο «πλιάτσικο».
Κάθε βουνό, κάθε διάσελο, γίνονται νέος Γολγοθάς.
Κάθε κοιλάδα του Πόντου, γίνεται τάφος ομαδικών σφαγών.
Οι Έλληνες εγκαταλείπουν την προγονική γη.
Αναζητούν την σωτηρία στην αγκαλιά της μητρικής γης, της μητροπολιτικής Ελλάδας.
Αλλά κι αυτή είναι τόσο πληγωμένη!
Δύσκολα αγκαλιάζει τα παιδιά της, ήλθαν και τα ξενιτεμένα!
Κι όμως!
Μάνα είναι και δεν τ’ αποδιώχνει.
Είναι τα πονεμένα, τα βασανισμένα τέκνα της και τ’ αγαπά, το ίδιο! Κι αυτά πρέπει να ζήσουν … και να ξεχάσουν.
Μα εκείνα δεν παύουν να νοσταλγούν τον ξακουστό Πόντο.
Μιλούν γι’ αυτόν, τον τραγουδούν και κρατούν άσβηστη την ελπίδα τής επιστροφής στις Αλησμόνητες Πατρίδες.
