απο τον "Ελεύθερο Τύπο Δράμας"Στην απελευθέρωση της Δράμας, την αγωνία των Δραμινών, η οποία μετεξελίχθηκε σε βαθιά ανακούφιση και λύτρωση με την έλευση του ελληνικού στρατού, αλλά και στο ημερολόγιο του Μητροπολίτη Δράμας, αναφέρεται το οδοιπορικό του Β.Α. Μεσολογγίτη, που αναδημοσιεύουμε σήμερα από την εφημερίδα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» τον Ιούλιο του 1913.
Η εφημερίδα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» δημοσιεύει στο πρωτοσέλιδο της 23ης Ιουλίου 1913 τη συνέχεια του οδοιπορικού του Β.Α. Μεσολογγίτη, στην περιοχή της Δράμας, το οποίο ξεκίνησε με τις άγριες σφαγές που υπέστησαν οι Δοξατινοί (και αναδημοσιεύσαμε σε προηγούμενα σημειώματά μας).
"ΑΠΟ ΤΑΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΑΣ ΘΗΡΙΩΔΙΑΣ /
Η ΑΓΩΝΙΑ ΤΗΣ ΔΡΑΜΑΣ ΠΟΥ ΑΝΕΜΕΝΕ ΤΗΝ ΠΥΡΠΟΛΗΣΙΝ ΚΑΙ ΣΦΑΓΗΝ /
ΤΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ 40 ΑΙΧΜΑΛΩΤΩΝ /
ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ"
Ευρήκα την Δράμαν πανηγυρίζουσαν την απελευθέρωσίν της από τον Βουλγαρικόν ζυγόν και δοξολογούσαν τον Θεόν διότι εσώθη από της τύχης των Σερρών και του Δοξάτου η οποία την ανέμενε.
Από των πρώτων ημερών της κυρήξεως του πολέμου οι Βούλγαροι είχαν απειλήση τους Δραμινούς ότι αν ποτε ηναγκάζοντο να εκκενώσουν την Δράμαν θα μετέβαλλον αυτήν εις γην Μαδιάμ.
Η καταστροφή των Σερρών, την οποίαν εγκαίρως έμαθαν οι Δραμινοί και η καταστροφή του Δοξάτου του οποίου τας φλόγας έβλεπον με τα μάτια των τους επέβαλον την πεποίθησιν ότι οι Βούλγαροι εις παρομοίας περιπτώσεις έμαθαν να συνδέουν τους λόγους με τας πράξεις.
Και οι Δραμινοί ήσαν σχεδόν βέβαιοι περί της φρικτής τύχης, η οποία τους ανέμενε.
Φαντασθήτε εις τι ωκεανόν αγωνίας έπλεον οι άνθρωποι αυτοί.
Φίλος Δραμινός μου έλεγε:
- Αι ώραι της αγωνίας των τελευταίων ημερών μου έκοψαν χρόνια από την ζωήν μου. Δεν είναι μικρόν πράγμα να περιμένη κανείς από στιγμής εις στιγμήν τον δήμιόν του!
Και οι καλοί Δραμινοί αφού εσύστησαν την ψυχήν των εις τον Ύψιστον, μίαν μόνον ευχήν εις τα χείλη των, είχαν, να μη αποθάνουν διά βασανιστηρίων βραδέως.
Χαρακτηριστικόν είναι το εξής:
Η Α. Σ. ο Μητροπολίτης Δράμας, λεβέντης, παλληκαράς, υπέροχος από πάσης απόψεως ιεράρχης, προσποιούμενος ότι δεν συνεμερίζετο την πεποίθησιν του ποιμνίου του περί της τύχης η οποία το ανέμενε και προσπαθών να εγκαρδιώση αυτό διά διαφόρων ενθαρρυντικών λόγον, κατά βάθος ανέμενε την πυρπόλησιν και σφαγίν αρχίζουσαν απ’ αυτόν και με τους ιερείς του νυχθημερόν προσηύχετο εις τον Μητροπολιτικόν ναόν υπέρ της ψυχής αυτού και του ποιμνίου του.
Την τελευταίαν νύκτα της Βουλγαροκρατίας επτά τοιαύται δεήσεις εγένοντο εις τον Μητροπολιτικόν Ναόν.
Αλλ’ η Δράμα υπήρξε τυχερή.
Ο Ελληνικός στρατός πτερόπους έφθασε προς της Δράμας πολύ ενωρίτερον ή όσον υπελόγιζον οι Βούλγαροι και εστέρησε την θηριώδη των ψυχήν της ευχαριστήσεως του να καύσουν την Δράμαν και να σφάξουν τους Δραμινούς!
Οι Δραμινοί βλέποντες τον Ελληνικόν στρατόν εισερχόμενον εις την πόλιν των ενόμισαν ότι ανεγεννήθησαν.
Και μία σύμπτωσις.
Το 21 Σύνταγμα του Βουλγαρικού στρατού εξεδίωξεν από την Δράμαν τον Τουρκικόν στρατόν κατόπιν μάχης.
Το 21 Σύνταγμα του Ελληνικού στρατού εξεδίωξε τον Βουλγαρικόν από την Δράμαν κατόπιν μάχης, η οποία συνεκροτήθη εις το ίδιον μέρος.
Η Α. Σ. ο Μητροπολίτης Δράμας εκράτει ημερολόγιον των τελευταίων μηνών της Βουλγαροκρατίας. Το ημερολόγιον αυτόν αν δεν είναι προωρισμένον να καταλάβη ιδιαίτερον κεφάλαιον εις την ιστορίαν της Βουλγαροκρατίας εν Μακεδονία θα αποτελέση μίαν από τας καλλιτέρας πηγάς της ιστορίας αυτής.
Με την απέριττον αλλά δυνατήν, την λακωνικήν αλλά γλαφυράν πέννα του ο Μητροπολίτης Δράμας περιγράφει τα μαρτύρια, τα οποία επί εννέα μήνας αυτός και το ποίμνιόν του υπέστησαν.
Εις τας σελίδας του ημερολογίου αυτού βλέπει κανείς προκρίτους ληστευομένους, βασανιζομένους, φονευομένους, βλέπει ιερείς συραμένους από τα χωρία των εις την Δράμας και ριπτομένους εις τας φυλακάς, βλέπει αυτόν τον Μητροπολίτην προπηλακιζόμενου και απειλούμενον διά της λόγχης, βλέπει τα ιερά και όσια του Ελληνισμού καταπατούμενα από το Βουλγαρικόν γουρουνοτσάρουχο, βλέπει μίαν συνεχή, αδιάκοπον, συστηματική, αγρίαν, μη σταματώσαν προ ουδενός και το πάντα μεταχειριζομένην εργασίαν των Βουλγάρων όπως αναγκάσουν τους Έλληνας να αποβάλουν τον εθνισμόν των και να εκβουλγαρισθούν, βλέπει… βλέπει… ει δεν βλέπει κανείς εις το ημερολόγιον αυτό!
Το ημερολογιον σταματά εις την 1 Ιουλίου, την ημέραν δηλαδή κατά την οποίαν εσώθη η Δράμα.
Επί κεφαλής της τελευταίας αυτής σελίδος το χέρι του Μητροπολίτου εζωγράφισεν ένα λουλουδάκι!
Όταν είδα το λουλουδάκι αυτό δεν ημπόρεσα να κρατήσω ένα επιπόλαιο μειδίαμα.
Έπειτα όμως εσκέφθηκα: Όταν κανείς περιμένει τον δήμιον και αντ’ αυτού βλέπει τον σωτήρα είναι πολύ φυσικόν να καταλαμβάνηται από μίαν τρελλήν παιδικήν χαράν και όχι μόνον να ζωγραφίζη λουλουδάκια αλλά και να πηδά ακόμη, έστω και αν είναι Μητροπολίτης.
Ενθυμείσθε τους 40 Έλληνας στρατιώτας τους οποίους οι Βούλγαροι ηχμαλώτισαν κατά τα τελευταία επεισόδια του Παγγαίου;
Ε λοιπόν αυτοί ευρίσκοντο εις την Δράμαν μέχρι της απελευθερώσεως αυτής.
Το μαρτύριον το οποίον υπέστησαν οι ατυχείς αυτοί άνθρωποι είναι φρικτόν.
Αφού τους διεπόμπευσαν εις όλα τα χωριά των περιφερειών της Ανατολικής Μακεδονίας οι Βούλγαροι τους οδήγησαν εις την Δράμαν και τους έρριψαν εις τα μπουδρούμια αυτής.
Εκεί Βούλγαροι στρατιώται και κομιτατζήδες τους έδεραν, τους άφιναν νηστικούς, δεν τους επέτρεπαν να ομιλήσουν μεταξύ των!
Οι Δραμινοί τακτικά έστελλον εις αυτους ασπρόρουχα, τροφάς, συγαρέττα, αλλά τίποτε από αυτά δεν έφθαναν μέχρι των ατυχών αιχμαλώτων.
Οι φρουρούντες αυτούς Βούλγαροι στρατιώται είχαν την αναίδειαν να λέγουν εις τους Δραμηνούς.
- Καλά κάματε που φέρατε όλα αυτά. Χρειάζονται και εις ημάς!
Κατά τας τελευταίας ημέρας της Βουλγαροκρατίας εν Δράμα οι Βούλγαροι έστειλλαν τους αιχμαλώττους εις τον σιδηροδρομικόν σταθμόν όπως εκφορτώσουν γαιάνθρακας. Κατά την μετάβασιν και την επιστροφήν δεν τους επέτρεπον όχι μόνο να ομιλήσουν με κανένα αλλ’ ούτε να γυρίσουν να κυττάξουν κανένα.
Αν δε κανείς εβραδυπόρει βαρείς έπιπτον επί του σώματος του οι υποκόπανοι των Βουλγάρων.
Ένα εκ των αιχμαλώτων εφόνευσαν οι Βούλγαροι εν Δράμα διά ξυλοκοπημάτων επανειλημμένων, και διέδωκαν ότι εδραπέτευσεν.
Υποτίθεται ότι και άλλους τρεις εξ αυτών την τελευταίαν στιγμήν εφόνευσαν.
Τώρα ζη άραγε κανείς από τους δυστυχείς αυτούς:
Εν Δράμα εδικαίωσα πληρέστατα τον Βουλευτής κ. Δ. Ράλλην διά την ωργισμένην επιστολήν την οποίαν εδημοσίευσε εξ αφορμής των βασάνων των αιχμαλώτων αυτών.
Πράγματι και αν όλαι αι άλλαι αφορμαί έλειπον διά τον κατά της Βουλγαρίας πόλεμον ήρκουν τα μαρτύρια των 40 αυτών μαρτύρων διά να τον δικαιολογήσουν.
Βούλγαροι αξιωματικοί, στρατιώται και κομιτατζήδες εν αγαστή συνεργασία ελεηλάτησαν πολλάς οικίας και καταστήματα εν Δράμα.
Μία οικία είχεν επιταχθή και μετεβλήθη εις αποθήκην των λεηλατουμένων χονδρών αντικειμένων.
Μίαν ημέραν η Α.Σ. ο Μητροπολίτης διερχόμενος εκ της οικίας ταύτης έρριψε το βλέμμα του εις την ανοικτήν αυτής θύραν.
Ο προ αυτής στρατιώτης σκοπός επρότεινε την λόγχην φωνάζων «κούτσε». Κούτσε εις την ωραίαν και εύηχον των Βουλγάρων γλώσσαν σημαίνει σκύλλος.
Τόσον εν Δράμα όσον και πανταχού αλλού της Βουλγαροκρατουμένης Μακεδονίας οι Βούλγαροι απεκάλουν τους Έλληνας «κούτσε», όπως οι Τούρκοι κατά τους μαύρους χρόνους της σκλαβιάς απεκάλουν πάντα μη Τούρκον «γκιαούρ».
Ταχύς ο Μητροπολίτης επρότεινε τον σταυρόν ο οποίος εκρέματο από τον λαιμόν του λέγων εις τον Βούλγαρον σκοπόν:
- Κτύπα, εδώ, κτύπα λοιπόν. Τι διστάζεις;
Και αμέσως αλλάσσων τόνον φωνής εξηκολούθησεν.
- Άφησε το όπλον, βγάλε το καπέλλο σου και φίλησε τον σταυρόν και το χέρι μου.
Ο σκοπός εδίστασε.
- Εμπρός λοιπόν, σου το διατάσσω, είπεν εις αυστηρόν τόνον φωνής ο Μητροπολίτης.
Και ο σκοπός υπήκουσεν.
Ο Ορφεύς διά της λίρας του εξημέρωσε θηρία.
Και ο Μητροπολίτης Δράμας διά του σταυρού εξημέρωσεν έναν Βούλγαρον διά μίαν στιγμήν!
Β. Α. Μεσολογγίτης».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου