ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΚΟΣΙΦΟΙΝΙΣΣΑ

του κ. Γ.Κ. ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΥ, τ. Λυκειάρχη

Όταν νοιώσεις κατάφορτη την ψυχή σου από την αφόρητη πίεση των προβλημάτων της καϋημερινότητας, ένας δρόμος σου απομένει. Να επισκεφθείς την κιβωτό της Ορθοδοξίας, την παλιότερη Ιερά Μονή της Παναγίας της Εικοσιφοινίσσης, το λιμάνι το απάνεμο του ελληνισμού της Μακεδονίας σε καιρούς δυσχείμερους.


Να επισκεφθεί τον τόπο της ειλικρινούς προσευχής, της ελπίδας, της άντλησης της αισιοδοξίας και της ψυχικής ενδυνάμωσης.

Το προσκύνημα και η κατάθεση της κατάψορης από ανομήματα ψυχής μπρος στην αχειροποίητη εικόνα της Μητέρας όλου του κόσμου που κρατεί φιλόστοργα στην τρυφερή αγκαλιά της τον Μονογενή Γιό της, τον αμνό του Θεού, που εκούσια υπέστη το σταυρικό μαρτύριο για τη σωτηρία του ποιμνίου του είναι η έσχατη πράξη.

 Ατελείωτο το σμάρι των προσκυνητών αναμενει υπομονετικά να προσκυνήσει την εικόνα της Μεγαλόχαρης εκκενώνοντας τον βαθύ του πόνο. 
Αδυνατείς να συγκρατήσεις το δάκρυα της συγκίνησης καθώς μπαίνεις στον πολυδοκιμαζόμενο από τους αλλόδοξους, μα και τους ομόδοξους ιερό προσκύνημα.


Ανάμεσα στο σμάρι των προσκυνητών και κάποιοι που επικοινωνούν μεταξύ τους με τον σλαβικό κώδικα.

Συνειρμικό ο νους σου οδεύει στον περασμένο αιώνα.
Πρόγονοι τους, αφού τη λεηλατήσανε απάνθρωπα, την παραδώσανε στο αδηφάγο πυρ.
Δεν καταφέρανε όμως να τη μεταβάλλουν σε τάφρο.

Η Παναγία η Ελεούσα κράτησε τον οίκο της στητό και ολόρθο. Και τώρα ανεξίκακη και φιλόστοργη δέχεται όχι μόνο τη συγγνώμη τους, μα και τους
ελεεί. Απατεώνες όσοι νομίζουν ότι μπορούν να ξεθεμελιώσουν τους Ομίλους της αληθινής πίστης και αγάπης. 


Απομένουν με τη μικροψυχία τους και την αναγνώριση ότι εις μάτην εκοπίασαν.


Κάπου δίπλα στον Δεσποτικό θρόνο καθισμένη σχεδόν αθέατη στο ημίφως του ναού η αγία Ηγουμένη με τη γαληνεμένη ψυχή.

 Κόσμημα εξαίρετο για τον ορθόδοξο μοναχισμό. 

Με λόγο, που μόλις ακούγεται, γαληνεύει φουρτουνιασμένες ψυχές.
Μελιστάλακτες οι νουθεσίες, ανάλογες με τον πόνο του καθενός.

Ευλογημένη αγία Ηγουμένη, που ενδυναμώμενη από τη Μητέρα του θεού, σταλάζεις στις κλυδωνιζόμενες ψυχούλες τη δροσιά της ανακούφισης, της ελπίδας και της αισιοδοξίας.

Πόσην ανάγκη σ' έχουμε όλοι εμείς που ταξιδεύουμε ιλιγγιωδώς με το όχημα, το οποίο οδηγεί στό τέμενος των φθαρτών ηθικών θησαυρών.

Εκάς οι βέβηλοι και χαιρέκακοι πολέμιοι της ορθόδοξης πίστης μας, του μοναδικού ερείσματος στο τρικυμιώδες πέλαγος της ζωής, που εγγυάται με βεβαιότητα την αποφυγή του αύτανδρου καταποντισμού του σκάφους της ψυχής μας.

Ως άλλοι Οδυσσείς, φρονίμως ποιούντες, κωφεύουμε για όσα, καταμαρτυρούνται εις βάρος αναξίων ιερουργών, οι οποίοι δεν θέτουν την ψυχήν τους υπέρ του ποιμνίου τους, αλλά πλανηθέντες, συμμαχούν με τον Μαμωνά, τασσόμενοι κατ'αυτόν τον τρόπον εις το ευώνυμον του Κυρίου.